ก้าวเเรก ของความเป็นจริง.

คิดเหมือนกันมั้ย
สวย เก่ง ดูดี ไม่มีที่ติ ไม่มีหลอก
ถิงคนนึงเเล้วที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองสวยจนไม่มีที่ติ
ทุกครั้งที่ส่องกระจก สังเกตุมั้ยว่ามีข้อติ ทุกครั้ง^^
"ผิวก็ไม่สวย นั้นก็ไม่ดีนี้ก็ไม่งาม มีทั้งสิวทั้งรอย
ต้องทาครีม ,พอกหน้าตามสูตรในหนังสือทุกสูตรที่หาได้"
ก่อนออกไปสยามทุกครั้ง ต้องมั่นใจว่าสวยก่อน เปิดหนังสือเเต่งหน้า
ทำผมให้ดูเกาหลีที่สุด ใส่เสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อเเละกำลังอินในช่วงนั้นๆ
อยู่สยามก็ต้องเข้าห้องน้ำเช็คความเรียบร้อยอยู่สม่ำเสมอ
ชอบเเละรู้สึกดีเวลามีคนมองเเละเข้ามาคุยขอทำความรู้จัก
อยู่กับเพื่อนกลุ่มใหญ่ๆเข้าไว้ <เพื่อดูเป็นชาวเเก๊งที่ดี>
ชีวิตเวลาอยู่ที่สยามก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า
"สวย" เเละนั่งนินทาคนอื่นที่เดินผ่านไปผ่านมา
ว่าไม่เห็นสวยเลยสักกะนิด เเอ๊บเเบ๊วกันจริงๆคนสมัยนี้

เชื่อมั้ยว่าเป็นสิ่งที่ไม่เเปลกเเละเป็นสิ่งที่ทุกๆคนต้องเคยเป็น
เเละ ถิงก็เคยเป็น
เเละไม่เคยรู้สึกตัวเลยว่าตัวเองเป็น เพราะไม่เคยคิดมองตัวเอง
มองในความเป็นจริงเลยสักครั้ง พูดง่ายๆก็คือ ถิงลืมความเป็นตัวเอง
เเละอยากเป็นในสิ่งที่คนอื่นเเละสังคมต้องการให้เป็น
เพื่อให้เป็นที่ยอมรับ
อยากเป็นคนนู้นคนนี้ อยากเหมือนคนนั้นบ้าง


บอกเเล้วไงว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เเปลก สักนิดเลย
เพราะมันเป็นนิยามของวัยรุ่นส่วนมาก
ถิงเองมีชีวิตวันทีนเอจที่สบายเอามากๆ
ไม่เคยคิดว่ามีกรอบหรือขอบเขตเลย
เเม่ถิงเป็นต่างชาติ เค้าเลี้ยงถิงให้ถิงคิดเองว่าดีหรือไม่ดี
คำพูดที่เค้าพูดทุกวันคือ
"ต้องรู้ว่าตัวเราเองทำอะไรอยู่
โกหกเเม่ได้ไม่เป็นไร เเต่อย่าโกหกตัวเองน่ะลูก"
เเม่ไม่เคยว่า ไม่เคยด่า มีเเต่สอนเเละให้กำลังใจ
มีเงินใช้ไม่ขาด เเละสนับสนุนทุกเรื่อง
จนถิงไม่เคยผิดหวัง ไม่เคยเสียใจ สักครั้ง
นึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าเป็นยังงัย .
.
วันนึง วันที่ชีวิตเเละทุกอย่างกำลังไปได้สวย
ถิงกลับมาบ้านหลังเลิกเรียน
"ถิงเห็นเเม่นั่งร้องไห้"
มันเป็นภาพที่ถิงไม่เคยเห็นเลยจริงๆ
คำถามมากมายเข้ามาในหัวตอนนั้น
เราทำอะไรผิดรึเปล่า
เเม่โกดอะไรเรารึเปล่า
ขอโทษขอโทษขอโทษ
...................
.............
เเละหนึ่งในนั้นคือ ตอนนี้เรากำลังทำอะไรอยู่เนี้ย
ทำไมทำเเม่ร้องไห้ ทำไมถึงไม่เป็นลูกที่ดี
เเต่กลับเอาเวลาทั้งหมด โอกาส เเละเงิน ไปใช้เพื่อเป็นวัยรุ่นที่ดี
เเละเป็นที่ยอมรับ ทำไม ?
เพื่อใคร ?
เเละเพื่ออะไรกัน ?