ความสุข

มาคิดๆดูดีดี แต่หล่ะวันผ่านไป
เบื่อๆเซงๆ งงๆยังไงไม่รู้เนอะ
ไม่ค่อยมีอะไรแน่นอนเลย
ทุกอย่างเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่รู้จักจบจักสิ้น

เวลาก็เดินไหลไปเรื่อยๆ ต๊อก ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ติ๊ก ก...
เดี่ยวเช้า เดี่ยวมืด เดี่ยวกลางวัน เดี่ยวก็กลางคืน
ผู้คนไหลเวียนผ่านเข้ามาทักทายรู้จักกัน
ดีบ้าง ร้ายบ้าง ริษยาบ้าง ปะปนกันไป
เดี่ยวสุข เดี่ยวทุกข์
ยิ้มสักพักก็ร้องไห้


ความจริงก็มีฝันน่ะ แต่คิดดูแล้วคงยังอีกไกล
ความจริงทุกอย่างในชีวิตก็โอเครน่ะ
แต่ถ้าให้ดีอยากโอเครมากกว่านี้
ความจริงก็ไม่ได้เบื่อเซงกะตายไร้ชีวิตชีวาขนาดนั้นน่ะ
แต่เมื่อไหร่จะเจอสิ่งที่เรียกว่า "ความสุจที่แท้จริง" สักที
ถ้าได้เจอชั้นคงเพียงพอกับทุกสิ่งทุกอย่าง
รอ
รอ
รอ
หวัง
หวัง
หวัง
เอาแต่นั่งเซง รอคอยบางสิ่ง
นั่งหวังกับบางอย่างที่ไม่มีตัวตน
ถิงก็เป็นแบบนี้แหละเป็นมาตลอด
คิดบ้างไม่คิดบ้าง แต่ก็ยังงันแหละ  ก็ยังไม่ได้คำตอบสักที
แต่แล้ววันนึงคำคำนึง ที่มีเนื้อความสั้นๆแต่กลับตอบโจยท์ได้อย่างงดงาม


ชั้นก็พึ่งเข้าใจว่า "ใจที่รู้จักพอ นั้นแหละคือ สุขที่แท้จริง"